ilkokul 5-6. sınıfta okulla ev arası yürüyerek 2-3 saatti. aslında 15 dakikalık mesafe okuldan ev lakin okul dönüşü; akan yağmur suyunda yerden bulduğumuz çöpleri yarıştırma, dağ tepe aşma gibi faaliyetler olduğu için bizim için bu süre 2-3 saati buluyordu. 2-3 çok oldu galiba da neyse mühim değil. pokemon başlayacak olmasa o süre 3 saati bulur, geçerdi bile ama pokemon başlayacak diye evin yolunu tutardık. pokemon'u izleyince tekrar buluşur birbirimize anlatırdık ah çocukluk ne güzeldi dertsiz, tasasız. azıcık aşım, kaygısız başım.
ilkokul 7-8'de evle okul arası yarım saat çekiyodu. bu sefer abartısız yarım saat. üstelik hızlı yürüyordum. dağ tepe aşmak zorundaydım. ama zorunlu olunca yapası gelmiyor insanın. köpekler kovalardı bi de. köpek sürüsünün ortasına düştüğüm günü bilirim ben. yokuş aşağı bi yol olmasa köpeklerden kaçmam biraz zor olacaktı. 7'de ilk ciddi sayılabilecek travma dönemini geçirdim. kalitesiz bir okul, birbirinden kaliteli! öğretmenler, pek de iyi olmayan arkadaş çevresi. 8. sınıfta dersane olmasaydı şu an bilgisayar başında değil bakırköy ruh ve sinir hastalıkları hastanesinin avlusunda oturuyor olabilirdim.
lisede 2. sınıfın karamsar bir havası vardı. belki de benden kaynaklanan bir şeyler vardı ama o yıl iyi bi yıl değildi. üniversitede 2. sınıf biraz zor ve bunaltıcı geçiyor. bu 2lerin benimle alıp veremediği bişeyler olmalı.
galiba yaşlanıyoruz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder